Week 26

Kids

110-03

Stone Town is een prachtige plek om foto's te maken, dwalen door de smalle straatjes geeft je elke keer dat je een hoek omslaat een kans. We liepen de hele dag, bezochten markten, pleinen, ontmoetten mensen, de geboorteplaats van Freddie Mercury, kastelen en het strand. Toen, om de hoek, zagen we een paar kinderen verstoppertje spelen bij een hotel (Kholle). De rechterkant van de foto verraadt dat ik me ook verstopte en stiekem hun foto nam. Hoewel de kleding van de kinderen heel kleurrijk was, past het zwart-wit van de foto ze mooi in de omgeving van de witte huizen en zwarte luiken.

De actie van de rennende kinderen in alle richtingen wordt benadrukt door de drie jongens die het frame naar rechts verlaten en de schaduw van de draden die op de linkermuur worden geprojecteerd. De dikke draad linksboven komt naar je toe om het beeld dynamischer te maken.

Nadat ik deze foto had gemaakt liepen we richting het strand over een pleintje waar een aantal mannen onder een boom zaten (zie middelste foto hieronder) tussen grote tassen, waarschijnlijk met koopwaar. Ik vermoed dat dit de vaders van de kinderen waren, maar deze mannen leken ook verstoppertje te spelen met hun vrouwen.

Even later was het strand aan de rand van de stad in zicht waar ik de juiste foto maakte van een man en een schip op de achtergrond. Ik zou daar over een week een verhaal over kunnen schrijven.

Locatie Stone Town, Zanzibar - Tanzania

Details op deze foto

De dynamische houding van de linkerjongen die zijn vriend naar de volgende schuilplaats duwt, geeft het beeld de juiste speelsheid. Het silhouet van het jongensgezicht is erg mooi, mooi geaccentueerd op de lichtgrijze achtergrond. Je ziet dat hij plezier heeft. Ik heb deze foto gemaakt met een 50 mm f/1.4 Nikkor-lens op 1/1.000 seconde, wat de jongen mooi bevriest. De jongen in het midden draagt een bandana om zijn hoofd en zijn pantoffels in zijn hand. De meeste oudere jongens lopen op blote voeten, wat met dit weer veel fijner is. Slechts een paar seconden later was deze scène leeg.

Hij wordt niet verondersteld te kijken, maar hij is. Hij is de jongste van allemaal, zo lijkt het. Kort daarna keerde de kleine jongen zijn gezicht naar de muur en begon luid te tellen.

Ik hou van de houding van dit kind, het voelt alsof hij verdwaald is tussen deze grotere kinderen, het is alleen hij en de kinderen met de hoed die pantoffels dragen. De manier waarop hij zijn armen vasthoudt, voelt verwonderd aan. Hij wil deel uitmaken van de groep, maar lijkt geen verbinding te kunnen maken. Het verhaal van chaos en verwarring is vastgelegd in deze kleine kerel. Hij speelt een belangrijke rol op deze foto maar weet die helaas niet. Kon ik hem dat maar laten weten.

De schaduw van de draden vertelt het verhaal in een verklarende cartoon. Net als de kinderen die alle kanten op rennen, laten de lijnen op de muur ons hetzelfde zien. Het jongetje is niet de enige die zijn oudere vrienden in de gaten houdt, de camera boven hem aan de muur doet precies hetzelfde.

3 cups

Blueberries

De kabel die op ons afkomt, lijkt naar ons uit te steken, alsof we zijn opgemerkt. Ik voel me vaak aangetrokken tot deze kabels die de stad verbinden met de rest van de wereld. Ze trekken zachte lijnen tussen gebouwen en in de lucht.

Het is als een schets van een chaotische potloodtekening. Deze is speciaal, hij heeft een helix en vervaagt wazig naar de waarnemer toe, in tegenstelling tot de rest.

Toen ik de foto nam, dacht ik dat het "Kholle House" een school of iets dergelijks was, maar dat is het niet. Later kwam ik erachter dat het een hotel is. Volgens hun website werd het in 1860 gebouwd voor prinses Kholle, de dochter van de eerste Omaanse sultan van Zanzibar, wat klinkt als een verhaaltje voor het slapengaan. Hoe dan ook, de plaat op deze muur past grafisch erg goed bij de foto, net als de luiken. Deze luiken zijn, net als de deuren, een lust voor het oog in Stone Town. Er zijn allerlei verschillende, elk met hun eigen verhaal. Het hout en de handgrepen zijn kunstwerken of vergane glorie door achterstallig onderhoud.

Op de voorgrond van de foto zie je een deel van de hoek van de straat, dus de opname lijkt stiekem genomen te zijn, zonder de kinderen te storen. Vlak voordat we deze straat bereikten hoorden we ze al schreeuwen en schreeuwen, daarom wist ik dat ik moest oppassen dat ik mezelf niet zou onthullen voor het geval er een mogelijkheid zou zijn voor een foto. negen van de tien keer valt er niets te schieten, maar in dit geval wel. Ik wist niet zeker of het wel zou werken om de muur in de foto te plaatsen, maar ik zou hem altijd buiten kunnen laten. Er was maar één kans om te schieten, want de kinderen renden snel weg.